Geschiedenis

Opgericht in 1904 als"Société Belge de Stomatologie", kende onze vereniging een moeilijke start door zich te beperken tot kaakchirurgie aangezien de zogenaamde "stomatologie" pas in 1956 erkend werd als medisch specialisme. In de daaropvolgende jaren pleitte de vereniging intensief voor de uitbreiding van de maxillofaciale chirurgie in België, wat in 1973 resulteerde in een naamsverandering tot "Koninklijke Belgische Vereniging voor Stomatologie en Maxillofaciale Chirurgie". Door de eensgezinde verdediging van zowel onze beroepsvereniging (VBS-GBS) als onze wetenschappelijke vereniging (Koninklijke Belgische Vereniging), werd besloten om beide organisaties samen te voegen en zo in 2023 onze meest recente "Belgische Vereniging voor Mondziekten & Maxillofaciale Chirurgie - Hoofd-Hals" te creëren.

Onze oprechte waardering gaat uit naar de hoofdauteurs van deze samenvatting, Prof. Dr. Eric Fossion en Dr. Edmond Lahy.

1830-1928: De medische dominantie
Vanaf de onafhankelijkheid van het land in 1830 tot 1928 bepaalde de Belgische wet dat artsen (MD's) de enige beroepsbeoefenaars waren die medische zorg mochten verstrekken. Dit omvatte de behandeling van de mondholte en de tanden door stomatologen, die MD's waren met één tot twee jaar aanvullende tandheelkundige opleiding.

In het laatste kwart van de 19e eeuw begon het tandheelkundige beroep wereldwijd vorm te krijgen, met verkorte universitaire opleidingen en een apart professioneel statuut. Maar om de medische identiteit te benadrukken werd in België in 1900 "la Société Odontologique des docteurs en médecine de Belgique" opgericht. Deze evolueerde in 1904 tot de "Société Belge de Stomatologie" en de bijhorende publicatie heette "Acta Stomatologica Belgica".

1905-1928: De geboorte van een tandheelkundige specialisatie
Vanaf 1905 startten universiteiten met onderwijs in stomatologie door middel van gespecialiseerde "Stomatologie klinieken", maar erkenden het niet als een aparte specialiteit.

In 1928 introduceerde België, in navolging van de veranderingen in de buurlanden, een specifieke verkorte tandheelkundige opleiding. Afgestudeerden konden tandheelkunde studeren gedurende 2 jaar na een basisopleiding geneeskunde van 3 jaar of na het behalen van een volledig medisch diploma. De laatste verdient de titel van Stomatoloog. Het "Diploma of Dentistry" beperkte de beoefening van de tandheelkunde wettelijk tot degenen met deze specifieke kwalificatie.

Ondanks deze veranderingen bleven de dubbel gekwalificeerde Belgische stomatologen (MD + DDS) vrij om tandheelkunde, orthodontie en kaakchirurgie uit te oefenen, hoewel grote chirurgie voorbehouden was aan medische specialisten op het gebied van algemene chirurgie en KNO.

1956 Verder: Stomatologie als erkend specialisme
In 1956 werd stomatologie erkend als erkend medisch specialisme, gebaseerd op de dubbele graad MD + DDS en een tweejarige postdoctorale specialistenopleiding.

Vanaf dat moment werden vervolgopleidingen in landen als Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en de VS zinvol. Al snel voegde een nieuwe generatie maxillofaciale chirurgen zich bij de stomatologen in geheroriënteerde klinieken voor mondziekten en maxillofaciale chirurgie, die nauw samenwerkten maar toch gescheiden waren van de tandheelkundige afdelingen.

Een mijlpaal:
Een scharniermoment in het vakgebied kwam met de organisatie van het European Colloquium of Stomatology and Maxillo-Facial Surgery in Brussel op 24 april 1972. Dit evenement toonde de brede reikwijdte van de maxillofaciale chirurgie aan naburige specialismen en politici. Onder de deelnemers bevonden zich vooraanstaande Franse, Duitse en Belgische professoren en met name Prof. H. Obwegeser zelf.

Deze rijke geschiedenis belicht de dynamische evolutie en complexiteit van de beroepen stomatologie en tandheelkunde in België en weerspiegelt zowel globale trends als lokale bijzonderheden.

1973-1975: Oprichting en erkenning
In 1973 werd de Belgische Vereniging omgedoopt tot "Koninklijke Belgische Vereniging voor Mondziekten (Stomatologie) en Kaak- en Aangezichtschirurgie". Om de 75ste verjaardag te vieren werd in mei 1975 een Internationaal Congres georganiseerd met gewaardeerde sprekers van elke Belgische universiteit, waaronder P. Berger, A. Reychler, P. Delfosse, R. Bullens, R. Peiffer, Professoren H. Brabant, R. Mayer, M. Bossuyt, R. Douniau en R. De Wilde.

Eind 20e eeuw: Nadruk op opleiding en samenwerking
Om het belang van maxillofaciale chirurgie binnen het specialisme stomatologie te benadrukken, werden talrijke stagiairs aangemoedigd om te roteren tussen universitaire afdelingen en geavanceerde regionale centra, zowel in België als in het buitenland. Vanaf het einde van de jaren zeventig verbeterde een nieuwe golf van MKA-chirurgen de kwaliteit en diversiteit van het specialisme aanzienlijk.

Gedurende het laatste deel van de 20e eeuw slaagden voorzitters van zowel de Belgische beroepsvereniging (VBS-GBS) als de wetenschappelijke vereniging (KBVSOMFH) erin om een "verenigd" specialisme te creëren dat tandheelkundige en medische faculteiten, aangrenzende en groeiende specialismen en regionale afdelingen in Vlaanderen, Wallonië, Brussel en heel Europa (UEMS) overbrugde.

Groei en uitbreiding: 1956-heden
Het specialisme groeide van ongeveer 30 stomatologen in 1956 tot ongeveer 120 in 1980, waarbij meer dan de helft grote chirurgische ingrepen uitvoerde in ongeveer 15 maxillofaciale centra. Vandaag zijn er ongeveer 250 maxillofaciale chirurgen actief in België, verdeeld over 8 universitaire ziekenhuizen en ongeveer 20 grote regionale afdelingen. Elk jaar worden 10 tot 15 nieuwe specialisten erkend.

De KBVSOMFH houdt twee jaarlijkse wetenschappelijke bijeenkomsten en nodigt gastsprekers uit Europa en daarbuiten uit. Als tweetalige vereniging (Frans- en Nederlandstalig) roteren het voorzitterschap en de raad van bestuur om de twee jaar tussen academische en niet-academische functies.

2000: Eeuwfeest
In 2000 werd het honderdjarig bestaan van de Koninklijke Belgische Vereniging voor Mondziekten en Kaak- en Aangezichtschirurgie gevierd, met een uitgenodigde spreker uit elk West-Europees land om alle aspecten van het uitgebreide specialisme te belichten.

Internationale samenwerking en invloed
Het beleid om MKA-assistenten in opleiding naar vooraanstaande centra in heel Europa en de VS te sturen, bleek voordelig en bevorderde sterke banden met internationale wetenschappelijke verenigingen. Tegen het einde van de jaren tachtig begonnen Belgische MKA-chirurgen internationale erkenning te krijgen in verschillende domeinen, waaronder kaakchirurgie, traumatologie, orthognathische chirurgie, temporo-mandibulaire gewrichten, speekselklieren, aangeboren afwijkingen, craniofaciale chirurgie, esthetische chirurgie, oncologische en reconstructieve chirurgie, 3D-beeldvorming en 3D-reconstructie. Velen hebben actief bijgedragen aan onderwijs, congressen en belangrijke evenementen op nationaal, Europees en mondiaal niveau.

EACMFS Deelname
Vanaf het oprichtingscongres van de European Association of Cranio-Maxillo-Facial Surgery (EACMFS) in 1972 hebben Belgische MKA-chirurgen actief deelgenomen aan alle EACMFS congressen en workshops. België was gastheer van twee prestigieuze EACMFS-congressen onder de voorzitterschappen van R. Peiffer in 1990 (Brussel) en M. Mommaerts in 2010 (Brugge), en was getuige van een opmerkelijke groei in het aantal leden.

Conclusie
De evolutie van de MKA-Hoofd-Hals-chirurgie in België is een verhaal van groei, samenwerking en internationale invloed. Van zijn oprichting tot zijn uitbreiding tot een veelzijdig specialisme is de Belgische mond-, kaak- en hoofd-halschirurgie een belangrijke speler geworden op het internationale toneel, met een grote bijdrage aan verschillende aspecten van het vakgebied.